Harm zoekt een vroegere studiekameraad op in Nieuw Zeeland. Zijn net volwassen zonnen vergezellen hem. Tijdens een rondreis met een huurauto op het Zuidereiland blikt hij terug op zijn relatie met Helen die na bijna 20 jaar plots tot een einde kwam. Zij liet hem achter met beide kinderen.
Tijdens haar relatie met Harm was ze altijd bang geweest dat artsen haar als schizofrene patiënt zouden behandelen, omdat zij stemmen hoorde. Haar nieuwe vriend Oscar zag echter mogelijkheden buiten de psychiatrie om.
Harm laat alle ingrijpende gebeurtenissen, zijn wanhoop en onbegrip weer aan zich voorbijgaan. Hij erkent steeds meer zijn eigen aandeel in de vastgelopen relatie door zijn manier van denken.
Zijn zonen zien de reis als avontuur.
Als bloedbroeders hebben zij een niet te stillen risicohonger.
Misschien wel om het verlies van hun moeder niet onder ogen te zien.
– Gerry Saher Versteeg
Ik heb met plezier je boek nagekeken en ik hoop dat je er wat aan gehad hebt hoewel ik alle opmerkingen relatief en subjectief vindt. Het is gewoon een prachtig verhaal. Ik zit met een brok ontroering in mijn keel. Je hebt het zo beeldend en zo herkenbaar wat emoties betreft opgeschreven. Nu ik het uit heb vraag ik me af, of het terecht is wat ik (eerder) schreef over het meer drama brengen in het verhaal van de jongens, want verderop in het verhaal laat je duidelijk en mooi uitgewerkt zien wat het voor Wolf en fries betekend heeft.
Misschien nog een klein puntje: Ik denk dat er meer acceptatie etc aangelengd met een soeplepel vergeving voor het gedrag van de ik-figuur in dit mooie boek mag komen, want wie heeft hem geleerd met zoiets moeilijks om te gaan? Misschien zou je Cassy nog wat troostende woorden in zijn oor kunnen laten fluisteren.
– Rogier
Het is een pageturner. Ik heb het in een paar dagen uitgelezen. Het is net een Grisham. Het is misschien niet allemaal waar wat in het boek staat, ik voel me door het boek enorm gesteund in de problemen die ik met mijn moeder heb gehad. Ik heb in dat boek een stem.
– Tjebbo
Het maakt me boos, het ontroerd me, het grijpt me vreselijk naar de keel, het doet me schamen, het doet me schaterlachen, het zet me op het verkeerde been, het raakt me diep in mijn ziel, het laat me nadenken, het laat me terugdenken, het laat me vooruitdenken, het laat me denken, het laat me erover praten, het laat me zwijgen, het laat me voelen, het laat me zijn.Heel mooi en heel persoonlijk boek heb je geschreven.
Het eind verhaal van Helen is, al aaiend over de poes die dood is, schrijnend en pijnlijk waar waarschijnlijk.
Daar oogst jij als schrijver heel veel sympathie omdat je mij, dus de lezer, eigenlijk vanaf het begin in de waan laat dat jij een beetje het slachtoffer bent van haar gedrag. “Ik probeer het toch” “waarom lukt het me niet contact te krijgen” enz..
Beeldschoon zijn de beelden die je schetst, ik wil eigenlijk gelijk terug.
Mooi om te lezen dat je toch echt een eigen stijl hebt van schrijven.
Ik zou het willen omschrijven als:
“Klassiek Populair”
Zeer vereerd ben ik dat je mijn lied aan Rogier citeert ( wat een ijzersterke tekst eigenlijk).Dank dank voor je boek.
Veel liefs
Wolf.
Alias Tjeppie, zoals Huti me als enige nog steeds noemt
– Rogier
Een mooiere recensie kan je eigenlijk niet krijgen. Toch echt jammer dat zo een boek dan niet aanslaat bij het grote publiek. Maar ik denk dat er genoeg mooie boeken in haar eigen schoonheid sterven zonder dat iemand het weet.
– Charlotte Puyck
Dag zomaar buurman op een zonnige ochtend, achter een tuinhekje. En dan de lastige vraag, ben benieuwd wat je van mijn boek vindt?
Lieve Jaap, het is een prachtig boek, het beste wat je tot nu geschreven hebt. De innerlijke reis van de vader met zijn jongens, de verbondenheid en de liefde voor elkaar.
De loutering en het inzicht.
De orde en de chaos
Je bent er goed in geslaagd in wat je in je nawoord schrijft, mensen werkelijk te leren kennen.
Ik heb je boek in een keer uitgelezen op twee niveaus, de schrijver kennende en de schrijver niet kennende. Aan het einde bijna ontroerend aangezien ik een moeder heb gehad met psychose waardoor ik de wereld van de psychiatrie wel een beetje heb leren kennen. Ofwel: de(liefdeloze) onkunde van psychiaters.
Altijd een gevoelige snaar.
De omslag van het boek van Annemiek past er wonderwel bij, het blauw in het gezicht van de vrouw, de schaduwkant van het bestaan.
Verwacht van mij geen intellectuele samenvatting en kijk niet naar de spelfouten.
In Opa Verteld ben ik nog bezig, maar ja weer thuis…. honderd dingetjes,
Lieve groeten en tot gauw ziens voor jullie beiden.
– Marcel Creyghton
Beste Jaap,
Je hebt daar een goed boek in mekaar gezet, een goed verhaal, met literaire kwaliteit. Er zijn nog 30 bladzijden tot het uit is. Ik sta er een beetje van te kijken. Gefeliciteerd. (Marcel)
– Marcel Creyghton
Hallo Jaap,
Het boek is uit en zoals ik gezegd heb, het is een goed en spannend verhaal. Je schrijft zelf dat het vol met leugens staat en hoe iemand daar aanstoot aan kan nemen is me een raadsel. Met je opmerkingen over dokters en psychiaters ben ik het helemaal eens. Het zijn altijd heel aardige mensen maar in werkelijkheid moeten we ons zelf beter maken. En soms is het goed om de mediese wetenschap bij de hand te hebben.
De manier waarop je het verhaal over Helen met je verblijf in NZ hebt verbonden vind ik heel geslaagd.Gegroet,
– Lisette Wansink
Beste Jaap,
Ik heb je boek uit ! Het eerste boek sinds tijden wat ik uitgelezen heb.
Ik vind het een vlot lezend en onderhoudend boek. Mooie brief van Helen en hoe de omgeving met haar omgaat.
Je zonen spreken tot de verbeelding en New zeeland lokt na je beschrijvingen.
Bedankt,
– Marieke Kessels
Ik lees nauwelijks nog, maar ik heb het boek in een adem uitgelezen. Het las als een roller coaster, ik kon er niet mee ophouden. Veel verhalen had ik al eens gehoord maar nu begrijp ik alles veel en veel beter. Ik wil daar over praten als je weer terug ben, samen met Tjebbo
– Marijke van Heeswijk
Het leest als een trein. Ik vind het een meesterwerk….
– Cees van der Kroef.
Ik vind het een moeilijk boek. Het is me te rationeel. Ik verwacht meer emoties van de hoofdpersoon.
– Figurentheater Triangel, Henk Boerwinkel
Beste Jaap,
van Charlotte kreeg ik je nieuwe boek “Ontstemde Liefde” mee en ik heb het in een ruk uitgelezen…De afwisseling van reisverhaal en de herinnering aan helen maakt het heel boeiend. Bovendien is de typografie prettig met niet al te lange hoofdstukken en de steeds weer inspringende tekst…
De omslag, het schilderij van Annemiek is bijzonder geslaagd!
Als lezer die jullie een beetje kent is het autobiografische element intrigerend…zelf heb ik ook twee zonen en ik kan best jaloers zijn op het feit dat je zo’n reis met ze gemaakt hebt in Nieuw Zeeland. Of is dit ook fictie? Ik hoop eigenlijk van niet, want zo,n confrontatie met elkaar is natuurlijk uniek!
De relatie met helen en haar dicterende stemmen heb je intensief en invoelend beschreven…. Het bezoek aan de st Pauls Cathedral aan het eind van het boek vind ik het hoogtepunt van je beschrijvingen.
In de vrouw Cassy meendee ik Annemiek te herkennen….
Kortom, ik vind het een prachtig boek.
Heel hartelijke groeten, ook aan Annemiek.
En we zien elkaar wel weer eens.
– Martin Hoekstra
Het is een boeiend verhaal en de wisseling van decors (Nederland, Nieuw Zeeland) maakt het interessant. Een reisverhaal dat verbonden wordt met een baanbrekende visie op het horen van stemmen in het hoofd en hoe daarmee in de ggz zou moeten worden omgegaan. Heel byzonder.
De hoofdpersonen zijn herkenbaar opgevoerd. Wie ze in het echte leven kent moet zich realiseren dat het om fictie gaat. Toch was dit voor mij verwarrend.
Ik heb ook kritiek.
De tekst ‘vloeit’ niet overal. Ik denk dat dit komt omdat veel zinnen (te) lang zijn. Waar een komma staat had het beter een punt kunnen zijn. De samenstelling van de zinnen klopt ook niet altijd. Heeft de eindredactie steken laten vallen?
Verwijzingen naar wat bekend verondersteld wordt in de wereld van cultuur en wetenschap en het gebruik van moeilijke woorden zijn niet altijd nodig voor het verhaal. Dan hoeft het voor mij niet.
Desondanks een goed boek dat me nog lang bij zal blijven. Een aanwinst op mijn ereader. De digitale versie is voor een luttel bedrag te koop. Het verdient ook een prominente plek in de reguliere boekwinkels.Marten Hoekstra, Utrecht
– Frans Korteweg
Ik koester dit verhaal. Ik dacht eerst wat die man toch veel heeft meegemaakt. Dan lees ik het nawoord dat er ook veel fictie is in het verhaal.
Wat ik even niet trok was dat die Harm nadat Helen over haar verkrachting had verteld met haar wilde vrijen….
– M. Romme & A. Escher in ‘Leven met stemmen’
“De stemmen die mensen horen zijn begrijpelijke reacties op onbegrijpelijke en schadelijke gebeurtenissen in het leven van de stedenhouder. Het onbegrip dat deze mensen ontmoeten, maakt hun leven nog eens dubbel zo moeilijk.”