Het was maar een klein berichtje in de krant. Vrouwen en meisjes mogen voortaan niet meer zingen en declameren in openbare ruimtes.Een strikte interpretatie van de sharia hadden baardige mannen bedacht.

Vrouwen zijn nu niet alleen bijna niet te zien in Afghanistan, ze zijn nauwelijks nog te horen; alleen nog als ze begeleid worden door manvolk. Hun stem is te intiem, die moet beteugeld worden. Een zoveelste vernedering en inbreuk op het recht van vrouwen om zich te uiten en deel te nemen aan het openbare leven. Een nieuwe loot aan de boom van onderdrukking naast sluiers, besnijdenissen en andere repressieve maatregelen, ontsproten aan patriarchale breinen.

De betekenis van deze beslissing  drong maar langzaam tot me door. Wat is er in godsnaam gebeurd in dat land dat ze tot een dergelijke totaal oninvoelbare beslissing zijn gekomen?

Na lang peinzen kreeg ik een idee hoe zoiets onmogelijks kan ontstaan in het hoofd van opperste leider Mawlawi Hibatullah Akhundzada.

Zomaar een gedachte

Dictators gebruiken alle middelen om slechte invloeden op hun volk buiten de deur te houden. Echter niet als hun eigen bevrediging in het geding is. Streng Gereformeerden keken in vroegere tijden stiekem zelf tv terwijl ze luidkeels verkondigde hoe abject het staren naar de buis was. Putin schijnt een groot liefhebber te zijn van (verboden)Amerikaanse cowboyfilms. Kim jong-un geniet van Disney animatie. Het is daarom aannemelijk dat onze Talibanleider ook wel eens een filmpje in het geniep bekijkt. Ik stelde me voor dat hij naar de film Shaw shank heeft gekeken, achter geblindeerde ramen natuurlijk. Het verhaal speelt zich af in een meedogenloze gevangenis met corrupte bewakers en een directeur die heilig in de bijbel gelooft. Voor de Talibanleider een vertrouwd decor. In een dergelijk regime onstaan vriendschappen om te overleven en onze hoofdpersoon, een bankier, helpt de bewakers en de directeur met belastingen en beleggen en weet zo privileges te vergaren. En dank zij zijn inspanningen weet hij voor de gevangenis afgedankte boeken te verzamelen en oude grammofoonplaten.

Hij mag gebruik maken van het commandocentrum van de gevangenis met toezicht van een bewaker.

En dan komt die verbijsterende scène. Op een van de afgedankte platen staat de beroemde aria van Mozart: Che soave zeffiretto uit de bruiloft van Figaro. “Een lief klein briesje zal vanavond  aanwaaien…” Twee vrouwenstemmen die hij door de draadomroep van het cachot door het hele complex laat horen.De bewaker zit op de pot met zijn broek op z’n knieen en kan niet direct ingrijpen. …”Onder de dennen van het bosje…” Of het geluid uit de hemel komt. Kreupel geslagen geïnterneerden rijzen op uit hun ziekenhuisbed. Niets willen ze missen van de betoverende warmte van de engelachtige stemmen. Gevangenen, bezig met slavenwerk, staken het werk, monden vallen open, ingesloten gestraften omklemmen hun tralies alsof ze ditmaal alle ijzer met hun handen kunnen vermorzelen.

Onzegbare krachten tilden de geknechte gevangenispopulatie voor even boven de meedogenloze grauwe werkelijkheid uit. Gaf hun even het gevoel van vrijheid.

Door vrouwenkelen losgezongen uit hun ketenen.

Voor even.

Onze bankier kreeg de zwaarste straf in de isoleercel van de directeur.

Mawlawi Hibatullah Akhundzada wist genoeg.

De vrouwenstem kan een opstand veroorzaken.