Het leek allemaal een uitgemaakte zaak. Buikspoeling! Ofwel peritoniaal dialyse waarbij een katheder in mijn buik wordt geplaatst en de spoeling en verwijdering van afvalstoffen loopt via het peritoneum of buikvlies als filter. En dat kan prima thuis gebeuren. Dus een grote zelfstandigheid. Je bent voor een groot gedeelte zelf verantwoordelijk voor de gang van zaken. Het kan bovendien ‘s nachts plaatsvinden dus je kunt met een wakker en zuiver gemoed overdag van de zon genieten.
Het leek een vanzelfsprekende keuze. Nog steeds compos mentis, en ik hou erg van mijn zelfstandigheid dus: Kat in het bakkie!
Wat is nu de oorzaak dat ik op het allerlaatste moment er voor koos NIET voor deze medische oplossing kiezen om mijn nierfalen op te vangen? En dat terwijl de chirurg me na onderzoek geschikt had verklaard.
Het heeft allemaal met mijn buik te maken. Hoe dichter het moment naar me toekroop dat die buikingreep moest plaatsvinden ging die buik protesteren op een manier die leek op de manier hoe Extinction rebellion te werk gaat op de A12. Een blokkade veroorzaken! Ineens kon ik ‘s nachts niet meer slapen om dat ik niet goed meer via mijn buik kon ademhalen. Benauwdheid. Hyperventileren. Ik moest het bed uit omdat ik er niet langer in kon liggen En dat nog eens versterkt met die oogoperatie in het verschiet onder dat laken(zie vorige bijdrages) waarbij mij claustrofobie werd aangewakkerd en de angst demonen vrij spel hadden in de nacht.
Mijn enterisch zenuwstelsel ofwel de verbinding tussen mijn buik en mijn hersenen- het tweede brein genoemd-kwam in opstand, ging heftig protesteren door de angst en stress en veroorzaakte dat ik als een zombie de nacht door moest brengen.
En toen ik er ook nog eens achter kwam dat in die buik en darmen belangrijke neurotransmitters worden aangemaakt zoals serotonine (90%) verantwoordelijk voor de goede stemming, voor je slaap regulatie en stress, en dopamine voor motivatie werd me duidelijk dat mijn buik een soort alarmsysteem was die me bijna instinctmatig ergens voor wilde behoeden. Het enterische zenuwstelsel geeft je niet alleen af en toe vlindertjes in je buik of een knoop, het werkt soms als een persoonlijke BB alarmcentrale die je op gevaar attendeert. Ik moest er eigenlijk niet aan denken een hele nacht aan die slang te liggen met die katheter in mijn buik. Overdreven gezegd, als een vis aan de haak, als een gevangene aan een ketting. Gewoon in het ziekenhuis een aantal uren op de dag met mijn arm via een shunt aan een machine omringd door mede nierpatienten en meestal toegewijd verzorgend personeel zoals bij hemodialyse leek me beter vol te houden, zeker omdat ik dan gewoon kan lezen en mijn kletspraatjes op papier zetten.
En dan zou ik het ook nog uitvoerig kunnen hebben over overwoekering van mijn living door dozen met dat spoelmateriaal. Drie kubieke meter per maand wordt dan bij mij naar binnen geschoven waardoor de kans groot is dat ik een soort hybride woning kom te wonen die een compromis is tussen een living, een pakhuis en een ziekenhuiskamer met machines slangen en snoertjes.
Ga ik me daarin nog thuisvoelen? Dag in dag uit?
Dus op de dag dat de eerst afspraken gemaakt gingen worden om naar de chirurg te gaan voor de katheter in mijn buikwand heb ik het roer omgegooid.
Gedaan wat mijn tante Annie zaliger mij altijd voorhield vlak voor haar dood op 94-jarige leeftijd. Jaap: “Je moet echt leren om naar je lichaam te luisteren.”
Waar wijsheid woont…
Over mijn tante een volgende keer.