Toen ik aan het begin van deze eeuw het boek “Mijn brein als Medicijn”las van Servan Schreiber was ik bijzonder onder de indruk over het hoofdstuk over de mogelijkheden van EMDR (Eye Movement Desensitization Reprocessing). Voor het eerst las ik over deze nieuwe techniek om in te grijpen in het brein van de mens. Met een ogenschijnlijk eenvoudige techniek (pendelend licht) ze af te helpen van een post traumatische stressstoornis. Zijn verhaal begon met de geschiedenis van een vrouw die nadat haar relatie met een man was verbroken totaal niet meer zichzelf was. Van een zelfverzekerd mens veranderende ze in vrouw met onvoorspelbare angsten, ze ging zichzelf verwaarlozen etc.
Zij bleek baat te hebben met die techniek die gebaseerd was op lichtjes die van links naar rechts bewogen.
Waarom was ikzelf zo enthousiast, dat ik boek ook meteen bestelde voor mijn beide kinderen?
Omdat mijn hart in dit ondermaanse bestaan ook een aantal keren op het aambeeld van Amor terecht kwam en flink klop te voortduren kreeg, kortom een ontregeling teweegbracht zoals ik die bij die vrouw herkende die haar beoogde echtgenoot de lakens over de oren zag trekken bij een andere vrouw.
Bij mij uitte zich dat tijdens het eindexamen HBS.
Ik moest een Engelse vertaling maken die ik niet voltooide omdat ik me er helemaal niet kon concentreren omdat ik op weg naar het examenlokaal mijn ex geliefde op straat had zien lopen en daardoor totaal uit balans raakte.
Had ik ik in die tijd maar de mogelijkheid van EMDR gehad zoals dat in dat boek beschreven werd. Dan was me de jaren van verdriet, vertwijfeling, opkomende onzekerheid en misschien het zakken voor een examen bespaard gebleven.
Maar het ondermaanse had meer nog voor mij in petto. Wat ik mijn vorige blog beschreef over die officierskeuring, die ondergrondse test voor je geschiktheid als Vietcong strijder bleek mijn sluimerde claustrofobisch gevoelens in vuur en vlam te hebben gezet. Ik kon elke vorm van beknelling en afsluiting niet meer verdragen en roept bij mij het gedrag op van een wilde hengst die uit zijn stal breekt, springend achteruitschoppend en galopperend zijn vrijheid probeert te vinden. Gekneveld worden voor een operatie, in een MRI plaatsnemen. Ik beschreef het in mijn vorige blog.Het wilde paard in mij breekt los.
En nu komt er een nieuwe mogelijke traumatische ervaring in het vizier. Een oogoperatie is dringend noodzakelijk aangezien ik nauwelijks nog een helder beeld heb ik mijn rechteroog vanwege staar(cataract) en er een laken mijn hoofd gaat worden gespannen om die operatie van ongeveer 20 minuten mogelijk te maken. En daar ben ik me nu met behulp van EMDR me op aan het voorbereiden. Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren met een ontketende wildeman.
Eerst iets over de techniek zelf, een vorm van hocus pocus die toch toch logica bezit.
Het doel is om een traumatische gebeurtenis in je gedachte opnieuw te beleven, terug te roepen in je herinnering, via foto’s of film beelden. En daar komt nu een afleider bij, licht dat pendelt, of een tikkend geluid of klopjes op je benen. De bedoeling is dan om van de huidige nare beleving in je gevoel verleden tijd te maken.
Een trauma om het wat technischer te zeggen wordt uit het lange termijn geheugen geplaatst in je werkgeheugen en dan is het de bedoeling dat die gevoelens tijdens het gebruik van afleiders zijn lading verliest als ze weer wordt opgeborgen in het lange termijngeheugen.
Uit onderzoek blijkt dat tijdens deze werkwijze de amandelkern (Amygdala) oplicht hetgeen betekent dat ons reptielengeheugen in actie komt: vluchten/aanvallen. En dat moet beteugeld worden.
We(*) begonnen met het oudste trauma, de officierskeuring. Maar dat werkte niet meteen omdat het al bijna een leven lang geleden was en ik me daar al op verschillende manieren tegen gewapend had. Maar toen kwam het: een doek over mijn hoofd dat dat proberen een kwartier vol te houden. Een crime, ik kan in bed nauwelijks dekens te verdragen die te dicht bij mijn hoofd komen. Dat was peentjes zweten maar ik hield vol door de tikkende geluiden en klopjes op mijn been. Contact houden met iemand is op zo’n moment van wezenlijk belang. Ook bij het proef liggen in het ziekenhuis wist de anesthesiologe wat ze deed. Zoveel mogelijk ruimte houden onder dat laken en met haar handen contact houden.
En nu afwachten hoe dat over een paar weken gaat aflopen. Ik ben voorbereid.
Maar nu houdt me steeds een andere vraag bezig. Zijn het nu de lichtjes en klopjes en andere geluiden die de opkomende demonen wegjagen of zijn het gewoon die zachte geruststellende handen van die vrouwen die me als zeer ervaren sergeant majoors uit de loopgraven navigeren.
(*)