Nog een keer over resoneren. Nu niet over de inhoud, maar over de ludieke wijze hoe dit verhaal werd gepresenteerd in het theater de liefde in Haarlem.Voor diegenen die het verhaal niet hebben gelezen; het gaat over een steggelend echtpaar tijdens een reis door Frankrijk of ze wel of niet de Tom Tom moeten gebruiken om een weg uit een stadje te vinden. De presentatie vond op drie manieren plaats. Klassiek voorgelezen door de schrijver, in de vorm van drama waarin zoon en kleinzoon de rol van man en vrouw in de camper speelde en tot slot de rappende kleinzoon die van de tekst zijn tekst had gemaakt. De dialoog tussen een hakketakkend echtpaar was dus door drie generaties op een speciale manier aangeraakt.
Allereerst de klassieke manier. De schrijver las de dialoog voor waarin de man de Tom Tom gaat gebruiken en de vrouw met een vorm van milde ironie steeds te kennen geeft dat een leuke vakantie niets van doen heeft met op het navigatieschermpje te turen. In een dialoog praten de personages zo natuurlijk mogelijk en de schrijver heeft de mogelijkheid om belangrijke informatie over de reis of andere zaken in dat gesprek aan de lezer kenbaar te maken. Ook kunnen gevoelens en speciale reacties de houding van personages kenschetsen. Zo zegt de vrouw “Doe wat je niet laten kan.” Wat geen toegeeflijkheid verraad om dan de navigatie ook te gaan gebruiken en gaat de tongval overnemen van de Vlaamse vrouw die de tekst in de Tom Tom spreekt.
De schrijver deed zijn best om het onderlinge getwist over de navigatie zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen alsof het een voorleessessie in het kinderprogramma Sesamstraat betrof.
Daarna werd dezelfde dialoog gespeeld in een dramatische vorm door zoon Tjebbo en kleinzoon Tibbe. Nu wordt de tekst niet alleen gesproken maar ook uitgebeeld; de een speelde de vrouw, de ander de man en bijbehorende pruiken zorgden voor een kaal hoofd en lange haren. Een groot bord was het stuur van de camper waarin ze hun weg door het franse land probeerde te vinden. Het interessante van deze minivoorstelling was dat het conflictueuze in dat gesprek van het echtpaar veel sterker naar voren kwam. Hoeveel sterker kwam hun conflict niet de zaal binnen door het levendige taalgebruik, het protest van de vrouw en de reacties van de man die zo graag zijn einddoel wilde bereiken.
En tot slot de rappende kleinzoon Tibbe. Een rap is een vorm van praten op muziek. Vaak met eigen taalgebruik.En niet gespeend van scheldwoorden en krachttermen als het moet. Daar stond hij als 12 jarige, onbevangen en op de muziek van een hijgerig orgeltje(zelf gecomponeerde muziek), zong hij volkomen modern lezend van zijn telefoon met een spijkerbroek met grote gaten op dijen en knieën en rafels waar maar rafels kunnen hangen zijn versie van het man/vrouw getwist.
(……..) Nee ik heb geen zin om hier rond te dolen.(…….) loop zelf op hete kolen. Vind jij rondjes draaien dan zo leuk(…..) ik rij nog liever een deuk.
Je kunt ook uitstappen en ff takken met een Fransoos(….) nee dan ben ik totaal niet slay( …….) ik wil wel een broodje tjappen (….)
Hij kreeg het meeste applaus.
