Categorie: Uncategorized (Pagina 2 van 2)

Een spartelende kever (2)

VandeBron heeft inmiddels gereageerd op mijn protest dat ze zoveel geld —zonder toelichting—van mijn rekening hadden gesloopt. 

Een administratief foutje! 

Ja hoor, dat kennen we. Het probleem zo klein mogelijk maken en zich dan openlijk afvragen waarom je je zo druk maakt over die bagatel. Maar stel nu eens dat ik dat geld niet op tijd had teruggevorderd. Dan moet ik maar zien hoe ik dat ‘kleine administratieve foutje’ kan herstellen. Je mag er toch van uitgaan dat een gasbedrijf het verschil weet tussen een geldbedrag en kubieke meters gas? Je weet maar nooit met het huidige onderwijsniveau.

Bovendien is een diepliggend probleem nog steeds niet opgelost. De energieleveranciers en beheerders van de infrastructuur aan leidingen(Liander) gooien adressen en metersnummers door elkaar. Of het dobbelstenen zijn! Het is toch geen reclame voor Toto?

De vraag is dus wie betaalt voor welke geleverde energie????

Mijn nieuwe leverancier belde om het nieuwe contract te regelen. Ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is met de adressen en meters.

 “Maakt u zich niet druk,” zei de mevrouw. We leven in Amsterdam. Het is hier een rotsooi maar geeft u mij de nummers van de meters en alles komt goed.”

 “Dan moet ik op de meters kijken en daar wat voorbereidingen voor treffen-stoel verschuiven, kleed oprollen, etc.” 

 “Alle tijd,” zei de mevrouw met een stem als een klok wat erg prettig is voor een gehoorgestoorde.”

Ik aan het rommelen om de nummers van de meters op te sporen.

 “Prima zei de mevrouw. Dat zijn de meters die op 79H staan geregistreerd.  Daar kunnen wij niets aan veranderen. 

 “Ja, alles goed en wel, maar dat is het adres van de buren.”

 Zo gaat dat in Amsterdam. Enkele dagen voordat het contract ingaat moet u mij de meterstanden daarvan doorgeven. Zo werkt dat hier in de hoofdstad.”

Toen ik wilde bijkomen van deze exercitie bedacht ik me hoe het dan in godsnaam mogelijk was dat van vandeBron op 79H (de buren) dan ineens die bijna 10000 euro ging opeisen van mijn rekening.Het wordt  steeds raadselachtiger.

Een brief van de nieuwe leverancier in de bus. Voor de meterstanden. Weer alle voorbereidende handelingen. Keurig ingevuld en ik liet ze  over het internet suizen.

Twee dagen later. Nieuwe brief. We geloven uw meterstanden niet. Alles keurig geformuleerd hoor, maar toch met met de insinuatie dat ik wellicht een getalletje niet goed gezien had of de meter een tijdje achterover had laten leunen zodat de meter niet loopt.Komt regelmatig voor in Amsterdam.

Opnieuw ingevuld en gezien de korte tussentijd slechts een klein getalletje hoger dan de vorige invuloefening

Opnieuw een brief: Computer weigert de opgave want wij hebben een heel andere meterstand volgens onze ramingen.

Dus die energiemaatschappijen gebruiken ook speciale algoritmes om fraude op te sporen net zoals bij de belastingdienst.

Wat is dit weer voor een teken aan de wand?? Ben ik nu verdacht voor fraude net als in de toeslagaffaire??

Tjebbo gevraagd om langs te komen. Die was kordaat. We geven de standen door op het formulier en sturen foto’s van de meter als bijlage met de nummers en meterstanden en de mededeling dat ze maar ouderwets de man met de tang moeten sturen om te komen kijken als ze het niet geloven.

De mail vond ik de andere dag terug in de spam. 

Oh ja, no reply!

Dan maar weer in de wachtrij voor telefonisch contact

Weer een aardig meisje aan de lijn.

 Ik had mijn lesje geleerd. Ruzie maken gaat ten koste van de service. Dus zacht naar de mens, hard op de zaak en de spelregels moeten duidelijk zijn.

 ” Goede morgen mevrouw, u spreekt met een 82 jarige-een jaartje gelogen-die hardhorend is en door het huis strompelt met een onwillige knie en trapjes in huis die hulp nodig heeft om geloofwaardige meterstanden door te geven.”

 “ Kunt u me uitleggen wat het problem is?”

 “ Zoudt u langzaam en duidelijk articulerend willen praten? Anders begrijp ik de vraag misschien verkeerd.”

 “Ik zal mijn best doen.” 

“ Uw computer weigert mijn standen te erkennen.”

Er ontstond een gesprek waarin ik kon uitleggen waar de schoen wrong. 

 “Ik heb toegang tot de computer en kan proberen die in te voeren en dan maar hopen dat de machine het accepteert. Als u nu naar de meterkast loopt en de nummers van de meter en de standen doorgeeft dan probeer ik ze in de computer te krijgen?”

 “ Dat gaat langzaam mevrouw, ik moet een trap af, een kleed oprollen, de kastdeur vrijmaken en dan met een bril en vergrootglas de nummers voorlezen in de telefoon.”

 “ Doet u het vooral rustig aan mijnheer en val niet van de trap.”

Op naar de meterkast met de leesattributen.

 “Ja, zei ze die standen wijken erg af van wat wij denken dat ze moeten zijn, maar we gaan het proberen. Ik geloof u op uw woord.”

En warempel ze kreeg het voor elkaar. Bij haar ging het oplichtersalarm niet af in de computer.

Nu weet ik tenminste zeker dat de nieuwe leverancier met de juiste standen werkt.

Misschien komt kever George Samsa weer op zijn pootjes terecht.

Zonder dat ik te weten ben gekomen waar al die fouten nu precies zitten accepteert vandeBron nu ook de werkelijke meterstanden en heb ik een acceptabele eindafrekening gekregen op basis van de door mij opgegeven meterstanden.

Maar de paarse krokodil kruipt nog steeds ergens rond. Er zijn zoekgeraakte meterstanden die als vrije radicalen iemands portemonnaie bedreigen.
Moet ik me daar nog druk om maken?

Ja! Want zo zijn veel mensen in de toeslagaffaire in grote problemen gekomen.

Ik ben het met dichteres Deckwitz eens dat in de grondwet moeten worden opgenomen dat mensen zoals Kamp, stoffer en blik( sorry Stef Blok) en Rutte nooit meer een openbare functie mogen bekleden omdat ze misdadige algoritmes stimuleren en toestaan.

Nog een hoop werk te doen.

Moeders begraafplaats

Toen ik over de met klimop begroeide mergelmuur rondom het intieme begraafplaatsje het Geuldal panoramisch in mij opnam, haar groene weiden aanschouwde, de bomenrijen langs de Geul als groene grenadiers in het gelid zag staan en op de achtergrond het hellingbos dat achter het meanderende water tegen de Brakke berg omhoog klauterde, wist ik het zeker: hier moest mijn moeder voor altijd van dit aards paradijselijk uitzicht blijven genieten naast haar eeuwige vreugde in het hiernamaals. 

Bij dit uitzicht borrelen ook plechtige formuleringen bij mij naar boven.

In mijn boek Ongedachte belevenissen schreef ik over haar vriendschap met broeder Vincent in het aanpalende zorgcentrum. Hoewel mijn moeder gecremeerd wilde worden omdat mijn vader dat gewenst had bij zijn dood, overtuigde Vincent mij om mijn moeders as bij te zetten op een verlaten protestants kerkhofje gelegen tegen het priesterkoor van het mergelkerkje van de Montfortanen in Houthem. Een kerkje dat al ontstaan was in de 12 de eeuw.

We hebben de urn op dat verlaten dodenakkertje ingegraven tussen een oude bekruiste stèle en een verweerde grafzerk, aandenken aan de twee enige overgebleven buurdoden nadat het kerkhofje verlaten werd. Alles omgeven door mooie taxus en groenblijvende laurier ligt ze nu onder haar eigen zerk met uitzicht op de brandgeschilderde ramen van het priesterkoor en de ongeëvenaarde pracht van het Geuldal.En dagelijks voorzien van verse bloemen en een kaarsje geplaatst door broeder Vincent.

Tot aan zijn dood enkele jaren later.

Betreed je het dodenakkertje via een smeedijzeren hekje dan piept en kraakt het ijzerwerk om je met dat nostalgische geluid op te nemen in een gezegende ruimte van rust en stilte. Alsof het ijselijke gegil een geluidswand vormt tussen het gezoem van de drukke autoweg die door het Geuldal raast en de toegewijde sfeer op het kerkhofje. Het is een uitnodigend gebaar om je te bezinnen op de betekenis van een overleden dierbare in dit aardse bestaan.

Soms luiden de klokken nog van de kapel en kijk je omhoog naar de knobbelspits op de toren. Dan weet je dat je veilig bent onder de rokken van die ui die kwade geesten op afstand houdt, gewapend met het hemelwaarts gerichte kruis, ook al omdat  de H Montfort aan de andere zijde van de kapel met zijn lange kruisstaf op zijn sokkel ook waakt als een herder over zijn beminden.

Een magisch plaats om geleidelijk het aardse te ontstijgen en het nieuwe leven in het eeuwige te betreden.

Een gaatje tekort 

Zit mijn jasje goed 
Zit mijn dasje goed 
Vader gaat op stap 

Een oud liedje van Toon Hermans wat je zou kunnen aanvullen met: Zit mijn broek nog goed… 

Ik moest eraan denken toen ik me aan het voorbereiden was om sinds lange tijd weer eens met de trein te gaan reizen. Rotterdam was de bestemming en daar zou Rogier me op komen halen om naar zijn vakantieadres in Zeeland te gaan. Dan had ik ook even de tijd om het nieuwe beeld “Moments Contained” te gaan bezichtigen op het stationsplein, waar ik de vorige keer over schreef. 

Een zware rugzak, wandelstok, onontbeerlijk sinds mijn instabiele knie, en vooral zorgen dat ik zit voordat de tram naar het station optrekt (soms veel te snel) waardoor ik door de coupe vlieg zoals laatst, en tegen een vrouw met kinderwagen botste. Mijn valalarm ging af zonder dat ik het in de gaten had. Tjebbo werd daardoor telefonisch gealarmeerd die veronderstelde dat ik ergens op straat lag terwijl ik rustig door het Oosterpark liep.

Ik was ruimschoots op tijd op Amsterdam Centraal met nog ruim 20 minuten voordat ik de trein zou nemen om op het afgesproken tijdstip in Rotterdam te zijn. Ik rook koffie, kocht een flinke beker om naar perron 2 op te stijgen om daar op een bankje te wachten. Nog een hele toer realiseerde ik me want met die rugzak, in mijn rechterhand een wandelstok en linker koffie, valt het niet mee om je evenwicht te bewaren op de roltrap. Maar met de arm met koffie op de bewegende leuning dacht ik even Perzisch dat het omhoog gaan via een trap het opstijgen naar geluk betekent. 

Een omroep bericht: de trein die ik wilde nemen zou vertrekken van perron 11. (vloek….) 

Waar is de lift? 

Te ver weg. Ik moest weer van dit NS-schavot af, maar de roltrap naar beneden was out of order. Naar beneden, stapje voor stapje met de handen bezet want mijn koffie overboord zetten kwam gewoon niet in mij op.”Es ist zahlt und es soll herunter”.  Het lukte om weer in de beneden doorgang te komen. Nu doorstappen, misschien haal ik de trein nog. De roltrap naar 11 functioneerde. Arm met koffie weer om de glijdende armleuning. Veel mensen op het perron die haast maakten om de trein nog te halen. Gelukkig, ik redde het, werd opgenomen in een dringende massa om een plaatsje te bemachtigen. Ik zag een plek waar een tas stond. Op naar die plek. En daar ging ineens de trein rijden. Ik zette me schrap om niet omver te vallen. Mijn broek zakte door de onverwachte druk naar beneden en daar stond ik in mijn onderbroek te midden van de passagiers… 

Het was niet zoals in de reclame  Ich bin der undiemeister…  

Ineens werd de wandelstok mij uit handen genomen. Iemand anders nam de koffie. Ik kon hijsen. Kon gaan zitten want de tas werd weggenomen. Toen ik ietwat ontredderd voor me uitkeek kreeg ik weer mijn wandelstok en koffie terug. Iedereen had zijn blik weer op zijn telefoon geworpen of er niets was gebeurd. 

Een paar dagen later na een korte vakantie had ik een afspraak met een oude vriendin José die haar voet uit het gips had. Ze vroeg of ze me een arm kon geven toen we in haar dorp een rondje maakte. Ik zei tegen haar dat ik mijn andere hand in mijn broekzak hield om mijn broek omhoog te houden want die begon weer te schuiven. Vergeten de riem aan te passen. Ik vertelde haar het voorval. Toen we koffie gingen drinken stond ze erop dat ik mijn riem uit mijn broek haalde. Protesteren had geen zin. Even later zag ik een medewerker van het restaurant met een hamer en een spijker een gaatje in mijn riem slaan. 

“Hoeveel gaatjes wil je?”, riep ze.

Nieuwere berichten »

© 2024 Jaap Gerritsma

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑